Op mijn pad naar een betere versie van mijzelf worden kom ik een hoop tegen. Van gezond eten en sport, tot levensboeken schrijven en het herprogrammeren van je denken met NLP. Zo ben ik in aanraking gekomen met Progressive Mental Alignment (PMA).

Wat is Progressive Mental Alignment (PMA)?

PMA is gefocust op de oorzaak van gezondheidsproblemen, zelfsaboterend gedrag en negatieve overtuigingen. De PMA techniek gaat naar de kern van negatieve verwerkte gegevens in het lichaam (door middel van mentale plaatjes herbeleven), en ontkracht de toegekende waarde en de lading die er in het verleden aan gegeven is. De negatieve lading wordt dus voorgoed verwijderd uit je systeem. Met als resultaat: Doei gezondheidsproblemen, zelfsaboterend gedrag en negatieve overtuigingen. Hoi vrijer en gezonder leven.

Op de officiële website van het PMA Instituut is er veel meer interessants over te lezen.

Uiteraard wilde ik dit zelf gaan ervaren, aangezien ik nog wel wat zelfsaboterend gedrag in me heb zitten, dus heb ik een sessie ingepland. Dit is mijn persoonlijke verhaal.

Mijn eerste PMA sessie:
Om mij voor te bereiden kreeg ik wat uitleg over het verloop van de sessie. Het was de bedoeling dat ik de plaatjes die tijdens het proces mentaal naar voren zouden komen, ging herbeleven in plaats van alleen te herinneren. Dus het plaatje instappen en voelen, ruiken, horen wat er in het plaatje aanwezig was.
Ik deed mijn ogen dicht en we begonnen de sessie met een aantal voorbeelden waar aan ik moest denken. Bijvoorbeeld: Een hond. “Wat voor een plaatje komt er naar voren?” Ik dacht meteen aan hondenharen. Dit linkte door naar een plaatje van Floyd, het kleine lieve hondje die we maar kort hadden een aantal jaren geleden. Toen kwam er een nieuw plaatje van de tweede Floyd, spelend op een grasveld. Altijd blij en vrolijk. Ik hoorde zijn geblaf, en het geluid wat hij al rennend en springen maakte. De zachte maar koude wind die erbij waaide hoorde en voelde ik zo goed als ik kon. Terwijl ik lichamelijk met mijn ogen dicht gewoon op de bank zat, was mijn geest volledig gefocust op het plaatje.

Bij het derde of vierde voorbeeld diende ik te denken aan een verjaardagsfeest, en daar liep het voorbeeld meteen over in de echte sessie. “Welke zintuiglijke waarnemingen dienen zich aan? Zie, hoor, ruik, proef, voel je iets? Heb je er een emotie bij? Doet het iets fysiologisch? (verkramping in spieren, hart sneller kloppen, het extra aanwezig voelen van een been of je maag etc).”
Ik dacht meteen aan mijn verjaardag kort geleden, waar ik het super naar mijn zin had. Ik liep rond en keek om mij heen, waarbij ik het enorm waardeerde dat iedereen er was en dat iedereen het ook zo naar hun zin had. Een heel positief en fijn gevoel.
Het volgende plaatje diende zich aan: de voorgaande jaren waarbij ik mijn verjaardag niet vierde (uit angst en onzekerheid dat mensen het mogelijk niet naar hun zin zouden hebben) en eigenlijk op deze verjaardagen een diep gevoel van verdriet ervoer. “Focus je op je pijn, maak het groot”. Toen ik dit deed kwam er direct een plaatje dat ik op mijn bureaustoel zat, achter de PC me vol te proppen met comfortfood. Ey, daar is ie hoor, het zelfsaboterende gedrag. Een te volle maag, passiviteit, en gevangen in mijn eigen hoofd en gedrag. “Maak contact met hetgeen wat het meest ongemakkelijk en naar voelt”.
 
Snel kwam er een nieuw plaatje. Ik was zo’n 12 jaar, en ik zat buiten in het steegje bij mijn toenmalige achtertuin, aan de buitenkant tegen de schutting. Ik durfde/wilde niet naar binnen, en ik zat een grote zak apenkoppen leeg te eten om de pijn die ik van binnen voelde te verzachten/vermijden. “Focus weer op de pijn”. Inmiddels liepen de tranen al over mijn wangen. De pijn was het ergst op het moment van doorslikken, dus de keel en de (overvolle)maag, waar mijn focus heen ging en een tijdje bleef. Mijn lichaam spande zich steeds meer aan.
Een nieuw plaatje: weer 12 jaar oud, en ik liep helemaal blij met een grote zak friet naar huis. Bij nader onderzoek bleek de blijheid een vermomming van een dieper liggende pijn. De blijheid was alleen maar het er naar uit kijken om alles op te eten om me een moment beter te voelen. De diepe pijn was het gevoel dat mijn familie mij vergeten was, ik te weinig aandacht kreeg, me onzichtbaar voelde. Alsof ik niet belangrijk was. Ik begon hardop te huilen en mijn lichaam was flink aan het rillen van de spanning.
 
Weer diende er een nieuw beeld aan, 12 jaar, ik was alleen thuis en zat op de bank TV te kijken. Mijn hoofd en hart volledig in de war. Ik snapte mijn wereld niet, en was in totale verwarring. Bij nader onderzoek van het moment bleek ik niet alleen thuis te zijn. In mijn ooghoek zag ik mijn moeder zitten aan de keukentafel, stil en verdrietig. Ik wist niet wat ik kon doen om haar te helpen en voelde me zo machteloos. Ik keek naar haar en zag haar zitten in een in elkaar gedoken passieve houding.
Op dat moment ging er een lampje branden! Ik kon het plaatje van mijn moeder en haar passieve houding exact over mijn plaatje leggen met mijn passieve houding in mijn bureaustoel. Ineens legde ik “de link”, en voelde ik een opluchting. Ineens was het duidelijk. Ik snapte dat haar energie en houding, exact mijn houding was op mijn bureaustoel. Het gevoel van de 12 jarige Baydir van machteloosheid, slachtoffer, gevangen zijn in zichzelf, kwam exact overeen met de Baydir van nu die op zijn bureaustoel zich zit vol te eten en passief te zijn. En met dat ik het snapte, kwam de beleving steeds meer op afstand te staan.
Toen probeerde ik terug het gevoel in te gaan, echter dit ging niet meer. Het was ok zo, en ik zag het moment meer als herinnering dan dat ik er terug in kon stappen zoals ik de rest van de sessie deed. Er was op dit moment ook geen gevoel meer bij, het had mijn lichaam verlaten.

Om deze reden leek het ons een prima moment om de sessie af te ronden en even na te bespreken.

Het interessante nu is: Wat voor een effect heeft de PMA sessie op mijn dwangmatige snoepgedrag?
Dit ga ik weer 30 dagen bijhouden, om te kijken of het ook echt effect heeft op mijn denken en handelen omtrent snoepen.