Daar stond ik dan. Mijn hart flink bonkend, met KKK’s (klamme koude klauwen) en zeiknatte oksels. Tegenover mij zaten ze op een rij me aan te kijken, een klein moment wachtend tot ik mijn verhaal zou doen. Ik nam een paar seconden om diep te ademen, en in alle onzekerheid begon ik te vertellen..

Waarom een Workshop Vertellen?
Om opzettelijk te oefenen, wetend dat ik fouten ga maken, en er van te leren. Vanaf jonge leeftijd heb ik angsten ontwikkelt rondom mensen. In sociale gelegenheden voel ik me vaak ongemakkelijk, kan lastig overweg met “koetjes en kalfjes”, en als ik iets wil vertellen loop ik vaak vast waardoor hetgeen wat ik wil vertellen niet goed overkomt. Daarom leek het me een goed plan om de kunst van het vertellen te oefenen en tips te krijgen om meer vanuit mijzelf te praten, en minder vanuit mijn lieve hoofdje.

Leerzone en presteerzone
Een paar uur voor de workshop kwam ik “toevallig” een TED Talk tegen over hoe er twee zones bestaan, de “leerzone” en de “presteerzone”. In de leerzone oefen je, speel je en verwacht je fouten te maken. In de presteerzone wil je alles wat je geleerd hebt zo goed mogelijk neerzetten, dus zo min mogelijk fouten maken. De mensen die het snelst groeien in iets wat ze willen leren, weten vaak heel goed te balanceren tussen de twee zones. Echter, velen van ons blijven hangen op het niveau wat we hebben omdat we onszelf vrijwel altijd in de presteerzone plaatsen.

Dit komt op school al voor. Scholen zijn er om (n)iets te leren, dus het zou een leerzone moeten zijn. Echter is dit ook het geval? Op school wordt er over het algemeen gestuurd op resultaten halen, op een goede performance. Scholen willen een goed slagingspercentage, en ouders vinden vooral goede cijfers belangrijk, want dat laat zien of hun kind het “goed doet”. Zo worden we vanaf jonge leeftijd al in de presteerzone gezet, en wordt fouten maken gezien als iets slechts, waardoor we we bang worden om nieuwe dingen te proberen, onszelf te uiten, wordt alles super serieus, en kan gedrag als “perfectionisme” zich ontwikkelen.

Dit is precies wat er in mijn systeem gebakken zit, alles moet in één keer “perfect” zijn. In mijn hoofd zit ik dus vrijwel altijd in de presteerzone waarbij de lat voor mij altijd te hoog is, op voorhand al. Met de gedachte om nu specifiek in de leerzone te zitten en opzettelijk te oefenen om van te leren, ben ik richting de workshop gegaan.

Tijd om te vertellen:
Daar was moment. De stoelen werden op een rijtje gezet en we dienden allemaal één voor één ons verhaal te vertellen voor elkaar. En daar stond ik dan. Serieus, laat me een half uur rennen op een loopband en geen druppel zweet. Zet een paar mensen in een kamer met de ogen op mij gericht en ik zweet alsof ik met winterkleding in een sauna zit, krijg koude rillingen over mijn rug, en een licht gevoel van paniek komt naar boven. Er waren een aantal anderen voor mij, wat er voor zorgde dat de spanning alleen maar op liep. Dus, met deze heerlijke energie ging ik van start ik begon mijn verhaal te doen over waarom Ik Awesome Ben (ook al voelde ik me even niet zo) en leg mijn proces uit van de afgelopen tijd terwijl er van binnen vanalles in overload raakt. Maar ik houd vol, blijf rustig ademhalen en ik vertel mijn verhaal zo goed als ik kan. Op een gegeven moment viel de spanning iets weg en kreeg ik er gewoon lol in! WAT?! Een vonkje van “mijn verhaal willen delen en anderen inspireren” werd aangewakkerd.

Toen de feedback begon werd ik nog meer gespannen, en was ik heel benieuwd naar wat men over me te zeggen had.
Wat bleek, veelal positief! Niemand zag dat ik vet zenuwachtig was en had het idee dat ik heel kalm en chill mijn verhaal aan het vertellen was. Ik kwam helder over, het was een interessant verhaal en mijn houding was prima. Wel zou ik wat stukken meer kunnen uitdiepen om het verhaal completer te maken, en gebruik ik het woord “eigenlijk” als stop-woordje tijdens het praten. Dat was mij gelukkig ook al opgevallen ;-)